فرهنگ(9)

این بارگذاری کمی مهم است  کاش با تامل بیشتری از نظر بگذرانید

قهرمان هر چقدر خوبی دارد بدی هم دارد برای کنترل نواقص قهرمان  پیش نیازهایی لازم است.

قبل از ورود به تعریف قهرمان و نحوه تولید و تکثیر آن بحث خیلی مهمی که پیش نیاز بررسی تاثیر قهرمان در جامعه است میزان شعوردر قانون نویسی و اجرای قانون است. اگر چنین درک و شعوری نباشد قانون می‌شود مخرب فرهنگ و  جامعه می شود بستر رشد قهرمانانی که جای قانون می نشینند. واین یعنی راه رسیدن به دیکتاتوری.

  به میزان افزایش شعور نویسندگان و مجریان قانون، جامعه قهرمانان بیشتر  با حوزه تاثیرگذاری کمتر خواهد داشت . سبک زندگی که دارند به ما می گویند یعنی تو بشوی قهرمان خانواده ات ، قهرمان خودت. بستر آماده است بیا از این ابزار در اختیار، برای بهتر شدن خود و دور و بری هات استفاده کن.

 سبک زندگی و درست زندگی کردن راه قهرمان خود شدن است. توسط بزرگان جامعه بستر قانون وظرفیت پیشرفت ایجاد شده  حالا همه اجتماع دارند به این سمت حرکت میکنند تو عقب نمان، راهش این است حرکت کن. واین یعنی یک جامعه قهرمان . یک جامعه قانون مند.

قانون برای همین است ایجاد راههای بروز استعدادها و ظرفیت های استفاده نشده فردی و اجتماعی، قانون آزادی آور است.

قانون راه درست رسیدن به ظرفیت تبدیل قوه، هیجان و استعداد به فعلیت، شکل و ظهور که نتیجه نهایی آن سربلندی و استقلال است.، اگر کسی قانونی وضع کند که چنین حسی را نتواند به جامعه القا کند معلوم است که ظرفیت های مردمش را نمی شناسد.

  قهرمان کسی است که می تواند نظرات جامعه و فرد را تحت تاثیر خودش قرار دهد .هر چقدر قهرمانان جامعه کمتر باشند جامعه متشنج تر و عصبی تر است. ابزار فرهنگ را خدمتتان عرض کردم . هنر، رسانه، تفکر، علم آموزی ، ورزش . این ها فضاهایی است که فرد می تواند در بستر آن تبدیل به قهرمان ملی شود . همه افراد جامعه مقداری  از تشخص و شهرت خود  را مدیون قهرمان می دانند. فلانی توانست پرچم ایران را در فلان مسابقات به اهتزاز در آورد همین که همان سالن ، همان بینندگان توانستند نام آن کشور را از این طریق بشنوند و کسانی در همان جا توانستند به ملیت خود افتخار کنند و سرافرازانه نام ملیت خود را فریاد بزنند است که قهرمان را دوست داشتنی می کند. وگرنه قاعده طبیعی مسابقه که نتیجه اش بردو باخت و افزایش تجربه شرکت کنندگان است که این همه سر و صدا ندارد.

 قاعده پیشرفت پروژه های اجرایی گوش به فرمانی افرا زیردست است .  به مقدار اطاعت زیر دست در زمان ابلاغ دستوربه همان مقدار  پروژه اجرایی پیشرفت خواهد داشت. در زمان اجرا و کارهای اجرایی بایستی نگاه بالا به پایین جاری و ساری باشد .

جای مردم کجاست؟ در زمان قانون نویسی . مجریان اجرا کنندگان قوانین مجلس نشینان و نویسندگان قانون اند. در مجلس است ، در زمان قانون نویسی است که باید مردم لحاظ شوند باید خواسته های اجتماع در نظر گرفته شود باید اشل کلی قانون اساسی بر اساس مقتضیات زمان و مردم بالانسه شود . به قول مرحوم امام مجلس در صدر امور است . برای همین حسی که باید داشته باشد برای همین در نظر گرفتن مردم چه قوی اش چه ضعیف اش. گلوگاه ضعیف سالها مشروطیت در ایران همین جاست . مجلس و قانون نویسان. آدم هایی که بعد از مدتی با توجه به موقعیت انباشت قدرت، قانون می نویسند نه مردم. اگر قانون نویسی برای خوش آمد بالادستی و اعلیحضرتش قانون بنویسد و وضعیت کنونی مردم را در نظر نگیرد یعنی به قانون خیانت کرده  یعنی خیانت به مردم ، یعنی تخریب فرهنگ با قانون، یعنی زمینه سازی نارضایتی ها.

در مجلس بایستی نگاه پایین نشینان لحاظ باشد و در اجرا دستور بالادست وگرنه  مشروطه می شود مستبده.  بگذریم.

قانون یعنی راه دستیابی مردم به آزادی . وجدان کردن چنین فضایی امکان دارد چون در خیلی جاها در همین دنیا شده توقع بیجایی نیست اگر بگوییم ما هم می توانیم. اگر چنین برداشتی از قانون را نتوانی به مردم بدهی فرهنگ ات نابود می شود. چون مردمت را از دست می دهی .  ارتباط درونی مردم با قانون باید شکلی داشته باشد که مردم در صورت تخلف از آن خود را در قبال جامعه مقصر ببینند . این سخت ترین کار آزادی است که بر عهده قانون نویسان است. برای رسیدن به چنین شعوری نیاز به خط کش مناسب اندازه گیری افرادی است که درخواست  نشستن بر مسند قانون نویسی را دارند .همچنین در جریان پاک و درست انتخاب نمایندگان و مجریان قانون  است که می توان به افزایش شعور قانون نویسی رسید.

شرط لازم الاجرا بودن قانون  شمولیت و خاصیت همه گیر بودن آن است . اگر نتوانی قانونی بنویسی که امکان اجرا برای همگان داشته باشد و یا راه دور زدن آن برای مردم سهل الوصول تر و نافع تر باشد قانون هیمنه  لازم الاجرایی خود را از دست می دهد و این یعنی نوشته ای که شخصیت قانون را ندارد و بیشتر از همه  نشانگر عدم صلاحیت فرهنگی کسانی است  که چنین  متون کم وزنی را بنام قانون به خرد مردم داده و باعث قانون گریزی و هرج و مرج فرهنگی در جامعه می شوند .

قسمتی از نظارت استصوابی انتخاب نمایندگان  باید به بررسی همین موضوع برگردد و چون خط کش دینامیکی است خیلی سخت است. آیا افرادی که انتخاب می شوند  چنین وزنی را دارند یا خیر. اگر نمی توانیم برای انتخاب چنین افرادی ملاک مشخص کنیم بهتر است انتخاب را به مردم بسپاریم که شعور مردم و تجربه آنان با هیچ فرد حقیقی و حقوقی رودربایستی ندارد. 

ضمنا  نوشتار قانون اگر شفاف و صریح و مشخص نباشد امکان اجرای درست را از مجریان گرفته و امکان نظارت نادرست و سلیقه ای و جناحی را به نهاد های  نظارتی می دهد و این خطر بسیار بزرگی برای قانون است.  یکی از دلایلی که ایران با دارا بودن تجربه نزدیک به صد سال در مشروطیت و قانون گذاری هنوز در اجرای حکومت مردمی دارای خلا و فساد است به همین نکته بر می گردد که متون قانون صراحت و تشخص کافی ندارد  همچنین نویسندگان قانون، دور اندیشی و جامع نگری به وسعت طیف ها و سلایق مختلف موجود در جامعه را دارا نمی باشند.

 روزی طرحی می دهند که هر مطبی راه می افتد رایگان  لوله زاد و ولد مردان و زنان را می بندد و در کمتر از 20 سال طرحی ارائه می شود که همین کار مستوجب حبس و برخورد قضایی است و  کسی که لوله خودش را می بندد می شود مجرم . موضوع  حبس برای وازکتومی هنوز قانون نشده ولی در حد طرح در مجلس عنوان شده. که میزان وسعت نگاه زمانی و اجتماعی  نمایندگانی که چنین طرح هایی را می دهند را نشان می دهد .

انگار کسی که خودکشی کرده  را دادگاهی کنی و باز دار بزنی بعلت قتل نفس و کسی نیست که بگوید ان کارتان برای چه بود و این کارتان برای چه؟ و چقدر فرهنگ مداریم و بامزه ایم ....

این بستر زمینه ساز تولد قهرمانانی است که اصلا برای جامعه خوب نیست .  قهرمان در چنین اجتماعی هزینه بسیار بالایی را بر فرهنگ و مردم خواهد داشت. عدم شمولیت قانون و بی انگیزگی جامعه به تن دادن به قانون، مردم را به سمت قهرمانانی  می کشد که روحیه انفعالی بیشتری دارد . جامعه مادر قهرمان است .

 زیاد گفتم ببخشید.

اللهم ان لم تکن غفرت لنا فی ما مضی من شعبان فاغفر لنا فی ما بقی منه.