...

سلام ، آمدم تا باشم

سلام ، آمدم تا باشم

طبقه بندی موضوعی

۲ مطلب در بهمن ۱۳۹۵ ثبت شده است

گفتم بگذارم کمی از شعله های بر افروخته  پلاسکو فروکش کند بعدش بنویسم ، که نگویند احساسی نوشته...

++++

چرا اینقدر به فداکاری نیاز داریم؟

یک موقع ، زمان جنگ است، زمان دفاع و مقابله با تهاجم، باید  کسانی باشند که از جانشان بگذرند و فداکاری کنند تا ملتی به  درد و رنج  اسارت و تحقیر و لگدمال بیگانگان محکوم نشود. در این میدان رزمندگان همان فداکارانند و شهیدان ، قهرمانان  فداکاری. اینها برای زمان اضطرار و بزنگاه غیرت و مردانگی است که مردان مرد هر سرزمینی قد علم می کنند و از ملتی دفاع می کنند . ولی در زمانه صلح در همین همزیستی مسالمت آمیز خودمان در هر جای این سرزمین ، ذات کاری  برخی ازمشاغل ، فداکاری است.  کارشان از خود گذشتگی است برای دیگران . غفلت است یا اتفاق یا چیزی شبیه اینها برای هر کسی پیش می آید  بالاخره زندگی است و اتفاقات که  نیاز به  فداکاری چنین عزیزانی می‌افتد. نان حلالی که شبها به سر سفره می برند از عرق جبینی است که در راه نجات دیگری که نمی‌شناسندش  کسب کرده اند . میروند تا عزیز کس دیگری زنده بماند تا فرزندی به آغوش مادرش برگردد تا پدری سایه اش بر سر خانواده اش باشد . پشت هر لقمه نانشان دعای  از قلب و جان بیچاره مضطری خوابیده

بعضی از نانها را نان آورانش  از چه تنورهایی  بیرون می کشند...   راه فداکاران وطن پر رهرو ، روزی آتش نشانها  هم از این جنس است .

نان سفره آتش نشانها  همیشه برشته و نوش جانشان  باشد.

اینها یک طرف جریان که تشکر و قدرشناسی می خواهد ،  اما طرف دیگری هم هست و آن این که

مساله این جاست که چرا ما در تعاملات و رفتارهای خودمان ، طوری زندگی کنیم و تصمیم بگیریم که برای ادامه حیات فردی یا اجتماعی مان،  نیاز به فداکاری و از خود گذشتگی و جانبازی دیگران داشته باشیم ؟  موضوع اتفاق ، حادثه با سهل انگاری فرق می کند، چرا ما اهل سهل انگاری های اجتماعی هستیم؟

موضوع ساختمان پلاسکو که درد و رنجی برای همه ایران شده و تمام احساسات لطیف مشرقی ما را به خود معطوف کرد شعله هایش از کجا زبانه گرفت؟

ساختمان پلاسکو با اینهمه سرمایه و کارو کارگر را که نباید شبیه  یک ساختمان تحلیلش کنیم .  خنده دار است اگر گمان کنیم فقط یک ساختمان سوخته ، پلاسکو برای خودش شهری بود صنف بزرگی آنجا جمع بودند  قوانین بازار، کسب و تجارت ، حقوق دیگران ، کارگران ، بیمه ، امنیت  شهری همه در تعریف آن ساختمان وارد اسا .  آنجا  شهری بوده برای خودش .

با یک سیستم اطفاء حریق میشد از  این همه فاجعه برای ایران جلوگیری کرد و نیاز نباشد این همه آتش‌نشان ، جانشان را به کف دست بگیرند و فداکاری کنند، این همه خانواده عزادار نگردد - چه عزای از دست دادن عزیزانشان، چه عزای از دست رفتن مال و سرمایه شان که کم عزایی نیست،  چه  عزای بیکار شدن در شب عید و از دست دادن محل کار و ....-  بار غم و اندوهی که زبانه های آتش  پلاسکو برای هر فرد باوجدانی به ارمغان آورد از کجا شعله برداشته است؟

علت نبود  اینقدر تعهد ویا آینده نگری و یا هر چیزی که می توانست خیلی ساده جلوی این فاجعه را بگیرد چیست؟

هیات امنای ساختمان پلاسکو مقصر است ؟ یا  شهرداری یا هر جای دیگری؟ که حتما هر یک به قدر خودشان مسئول اند و باید پاسخگو باشند . تقصیر فقط فردی - چه فرد و افراد حقیقی  و یا حقوقی - نیست که با یک دادگاه و چند اعدام و زندان و خسارت تمام بشود . جای دیگری هم هست که باید اصلاح کنیم  و تصمیمی برایش بگیریم  که دادگاه ظرفیت بررسی آن را ندارد.

بحث عدالت شهری و مدیریت شهری و رفتارهای شهری و اعتماد اجتماعی را نمی شود در دادگاه لفت و لیسش کرد . اینها لازمه زندگی اجتماعی ما هستند و تا نیاموزیم شان و ندانیم چیست و چگونه باید باشد زندگی مان همیشه درگیر چنین مخاطرات و ملالت هایی خواهد بود .

شهر که ساختمان نیست که با یک مدیر پروژه و چند مهندس و اجرایی کار ساخته شود شهر مطالعه از جنس خودش را می خواهد مطالعات و برنامه ریزی شهری و اجتماعی  ، این که چطور باشیم شهر بهتری داریم را اگر ندانیم و نیازهای شهر استاندارد را تدوین و اجرایی نکنیم شهروندان استانداردی نخواهیم داشت

و فقط مگر ساختمان پلاسکوست که فاجعه ما باشد؟ در همین شهر و کشور طوری داریم با خودمان زندگی و تعامل می کنیم که دشمن عمرا بتواند چنین حمله و غارت و کشت و کشتار از خودمان و هموطنان مان به راه بیاندازد. همین ایربگ ماشین ها، همین پراید، فکر می کنید موضوعش کمتر از ساختمان پلاسکوست ؟ نخیر. چون وسط خیابان جمهوری تهران ، ناگهان با هم ، صد تایش تصادف نمی‌کند و تلی از کشتگان بی گناه و عزیزان معلول و مجروح خودمان را روی هم انباشت نمی کند به چشم نمی آید وگرنه چه خانواده ها به جرم پراید داری عزیزانشان را از دست داده اند ، بی سرپرست شده اند ، شادی شان به عزا تبدیل شد و می شود . به چه جرمی؟

جرم پلاسکو نشینان ، جرم پراید نشینان ، جرم تهران نشینان اهواز نشینان با هوای  مالامال از آلودگی اش چیست؟ چقدرش را ما مقصریم چقدرش را دیگران و مسئولین؟

تا حالا دیده اید که جمعی از همین مسئولین محترم که حس مسئولیت شان آنها را به کنار ساختمان پلاسکو کشانده که توضیح می خواهند از این و آن،  کنار یک پراید چپ شده و کشتگان  آن جمع کند و توضیح بخواهند از مسئولین و زیر دستان  و... و برای ماندگان دلسوزی کنند؟

فاجعه پلاسکو چون در مرکز پایتخت  اتفاق افتاد خیلی خوب دیده شد وگرنه  اگر در شهر و یا نقطه دیگری بود اینقدر شعله هایش و بی خانمانانش را نمی دیدیم و حس همنوع دوستی مان گل نمی کرد. جان هموطنان کولبر که بخاطر لقمه نانی اسیر خشم طبیعت شدند هم ، جان باارزش انسانی است ولی اینقدر ناراحت و نگران مان نکرد چرا؟؟؟؟ چون رسانه ای آنجا نبود و  در جایی اتفاق افتاد که میشد ندیدش مانند هر یک از کشتگان پراید سوار ما ... ناراحتی ما بیشتر متاثر از رسانه هاست و این اصلا درست نیست. بماند.  

برای این که بگونه ای  زندگی کنیم که نیازی به فداکاری و فداکارها نداشته باشیم  که همین طرز فکر غالب بر ما ، بی خیالی مفرط و عدم مسئولیت پذیری اجتماعی مردم در قبال خودشان، محل کارشان ، حق رای شان و...  ، و برای  مسئولین، شوت کردن توپ مشکلات از زمین خود به زمین مسئول دیگر (همان رفتار سرطانی بوروکراتیک حاکم بر جامعه مسئولین ) این اخلاق ها  به تعبیر جامعه شناسان خودش  "مساله اجتماعی" است  یعنی نگرانی عمومی، یعنی مساله ای که راه حل دارد ولی بدان نپرداخته ایم و اینگونه بودنمان، خودش  کبریت زیر هر ساختمانی است که به دست خود ما دارد جرقه می خورد .

 ما ، دوستان ما، همشهریان ما ، نمایندگان مان ، منتخبین ما از بزرگ و کوچکش مربوط به همین جامعه اند . تا چنین اخلاقهایی بر ما حاکم است باید شاهد شعله هایی از جنس ساختمان پلاسکو باشیم .

  هزینه زندگی اجتماعی ما و جامعه شناسی الان ما و این که چطور باشیم که بهتر باشیم و این که آزادی یعنی چه،  حق رای یعنی چه،  انتخاب ما باید چه خصوصیت و ویژگی داشته باشد نیاز به بازپژوهش جدی و جدیدی، بدون هیچ ملاحظه ای را  دارد که هم جامعه شناسی می خواهد هم روانشناسی هم مردم شناسی وهر آن چه علوم انسانی،  که بسیار مغفول و زیر پا افتاده من و شماست، از قشر ضعیف و محروم،  تا توانمند و مسئول و دولتمند و ...

این بی خیالی و بی مسئولیتی اجتماعی که همه در لوای حفظ و افزایش  منافع شخصی گرفتار آنیم  قبل از هر مسئولی آتش به جان جامعه مان انداخته. و کدام دادگاه می تواند بدین رسیدگی کند؟

هنوز به این وفاق اجتماعی که پراید یا هر وسیله بی کیفیت و بنجل دیگری را نخریم و استفاده نکنیم یا خانه و محل کاری که انتخاب می کنیم به ایمنی اش هم توجه کنیم و از گزینه انتخاب مان خارجش کنیم و در آن  ساکن نشویم و .... چون فاجعه اش علاوه بر خسارات فردی و خانوادگی، جامعه  را هم متاثر می‌کند نرسیده ایم. یعنی بلوغ اجتماعی مان کمی دورتر از ماست...

 و چه کنیم که حاکمان و تصمیم گیران و سرمایه گذاران و تولید کنندگان و واردکنندگان ما  به فرد فرد مان به عنوان سرمایه اجتماعی جامعه نگاه کنند و بما آن طور که شان یک شهروند و یا هموطن است بنگرند و هربی کیفیتی  را لیاقت ما ندانند نرسیده ایم .

تا اینگونه هستیم همین اتفاقات به سرمان خواهد آمد تا در شعارهای انتخاباتی  نامزدها به ارج نهادن به انسانیت و شهروندی و حقوق اجتماعی مان توجه و دقت نکنیم و مطالبه اش نکنیم  همینطور آتش بر سرمان خواهد ریخت  . فقر دلیل خوبی برای  توجیه کم بینی  خودمان نیست. فقر را بهانه سهل انگاری خود نکنیم . عزت و شخصیت مان مهمتر و با ارزش تر از این حرفهاست که اگرفکری برای ارتقائش نکنیم دائما به فداکاری فداکارها نیازمندیم ....

جان دادن فداکارها  در هر جامعه ای نشان از لایه پنهانی از بی خیالی ها و سهل انگاری هاست چه از توده مردم چه از طبقه تصمیم  سازان و تصمیم گیران.

بیش از سی سال است که دنیا بدین نتیجه رسیده که برای برنامه ریزی اجتماعی و سیاست اجتماعی ، بسته های سیاستی از بالا به پایین منسوخ و باطل است باید برنامه ریزی ها معطوف به کف مردم ،به دانا کردن مردم ،به مسئولیت دادن به خود مردم ، به دخیل بودن خود مردم در تصمیم سازی  برای داشتن محیط زیست بهتر معطوف گردد. مردم بدانند بهتر همکاری میکنند. فعال نمودن ظرفیت مردمی در تصمیم گیریهای خرد و کلان اجتماعی. این هم بماند .

راستی

نمی دانم چه شده امریکاییها دارند مسیر اجتماعی که ما طی کردیم را طی می کنند . از انتخاب ترامپ شان معلوم است که هشت سال بعد میراث دار چه شعله هایی خواهند بود . شاید هم ما...

۲ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۵ بهمن ۹۵ ، ۱۶:۱۸
علی اکبر قلیچ خانی

بعضی موقع ها عشق را می شنوی و آرزو می کنی بعضی وقتها داری  عشق را زندگی میکنی و شده برایت تکراری.

 همانطور که برای کسانی زندگی می کنی که دوستشان داری کسانی هم هستند برای این زندگی می‌کنند که دوستت دارند . تحملها و تحمیلت. تحمل ناز معشوق و تحمیل خواسته است به عشق زندگیت.

زندگی کردن با کسی که دمدمی مزاج است ،زیاد گیر می دهد، زیبایی را بدون تقید تعریف می کند، کمی سربه هواست ، به هر کاری که وارد می شود خودش را غرق در آن می کند ، زود رنج است،  عصبانیتش بد فرم است  احساساتی است  سخت است و من اینگونه ام.

حالا دوباره خورشید و ماه چرخیدند و شده سالروز تولد همسرم . از سال 81 تا کنون توانسته مرا تحمل کند یعنی خیلی دوستم دارد.

پانزده سال از عمرت صرف خوشبختی من شد ممنونم

 تا همین جایش هم معنی زندگی را کنار تو طوری درک کرده ام که تعریفش برای دیگران شبیه آرزو و خیالبافی است در حالیکه  برای من عین واقعیت است واین همه خوشبختی آفریده دستان و اخلاق توست که چه زیبا آفریده ایست ممنونم.

 از این ببعدش با خداست

برای من مهم نیست چندمین سال تولدت هست ، همین که داری با من طوری زندگی می کنی که خوشبختی عادت روزانه من شده اهمیت دارد همین که هستی و داری با قلبت زندگی را گرم میکنی و بچه ها را بزرگ می کنی مهم است

 همین که هستی ، کنار من ، برای زندگی مان،  جای تشکر دارد .

 روشنی خانه من ، شمعی که دیشب به نسیم  سینه تو خاموش شد خبر از روشنی باردگر خانه و قلب من داشت  پانزدهمین سال گذر ثانیه ثانیه عمر تو کنار من برای من که خیلی شیرین و دلچسب است

 دمت گرم که هستی و خوشبختی را برای من نگه میداری.  

عجله دارم باید زود برم وگرنه خیلی بیشتر از اینهاست متن قلب من به قلب تو

۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۱ بهمن ۹۵ ، ۱۷:۰۰
علی اکبر قلیچ خانی