در فضای مجازی در حال مسخیم یا رشد؟؟؟

شهید آوینی در یکی از مقالات کتاب حلزون های خانه به دوش خود در نقد ژورنالیسم حرفه ای  می گوید:

"مشخصه اصلی ژورنالیسم حرفه ای آن است که خود را به سخیف ترین گرایش ها و سلیقه های روز فروخته است و روی به ابتذال آورده و برای جلب مشتری دست به همان کارهایی می زند که پاتوق های کنار خیابانی می زنند:

گزارش های داغ، مصاحبه های تنوری، دانستنیهای سرپایی، اطلاعات ساندویچی، تیترهای بودار، ....

ژورنالیسم حرفه ای ناگزیر است که بنیان کار خویش را بر ضعف های بشر امروز بگذارد و از ترشح بزاق خوانندگان ارتزاق کند....

عموم انسان ها میان منطق حس و منطق عقل و منطق دین که مبتنی بر فطرت است سرگردانند و این سرگردانی، قلمرو حاکمیت لیبرالیسم است...

 این مقتضای تمدن غرب است که بشر امروز از هر کار تلقی سودانگارانه و تاجرمآبانه دارد. با این طرز تلقی، کار مطبوعاتی متکی بر بازار سنجی است و روزنامه نگاران حرفه ای پیش از هر چیز باید از یک شمّ تجارتی برخوردار باشند.

باز هم اگر این نشریات با توسل به این جاذبه های سخیف فقط مشکل سود دهی و تیراژ خود را حل می کردند حرفی نبود، ولی کار به همین جا ختم نمی شود. تز روزنامه نگاری حرفه ای اکنون مانیفستِ یک مبارزه پنهان سیاسی با انقلاب اسلامی است. وجود و بقای انقلاب به دین و دینداری مردم رجوع دارد؛ پس هر چه بتواند انسان را به غفلت بکشاند می تواند اسباب یک مبارزه سیاسی با انقلاب اسلامی واقع شود..."

پیشنهادم ، تهیه این کتاب و مطالعه مقالات جالبی است که شهید آوینی در حوزه فرهنگ و انقلاب و غرب به نگارش رسانده است. روحش شاد.

+++

آن زمانه، رسانه معنایی به وسعت حالا نداشت،  اگر هم مجلات و روزنامه هایی بودند غالبا برای طبقه متوسط و اهل علم وفرهنگ جامعه بود و مخاطبانش عموم مردم ایران نبودند ، دسترسی ها به این سهل الوصولی نبود .

 ماها آنزمان نوجوانانی بودیم که برای رسیدن به حاق مطلبی و فهمیدن فضای رسانه ای و سیاسی و اجتماعی کشور، شور و هیجان زیادی داشتیم ولی پولش را نه.  با پول تو جیبی ماهانه آنزمانه مان  یا باید یک یا دو تا مجله میخریدیم یا روزنامه . وضعیت خانواده ها هم حوصله اینهمه بریز و بپاش های  فرهنگی طفل تازه سبیل درآورده را نداشت.  ولی حالا کلا وضعیت فرق کرده است.
فضای رسانه ای موجود و تعریف جامعه  الانه با گذشته بسیار فرق کرده است . 

در زمان حال فضای مجازی، تعریف رسانه و ژورنالیست علاوه بر تغییر بسیار ، گسترده گی بسیاری نیز یافته و هر یک از افراد جامعه که گستره آن نه طبقه تحصیل کرده، که تمام طبقات جامعه در اقصی نقاط کشور می باشند می توانند با خرید یک بسته اینترنتی5000 تومانی ، اندازه  صدها هزارتومان زمان جوانی ما دسترسی به انواع و اقسام اطلاعات داشته باشند  و با حق انتخاب و آزادی که فضای مجازی برایشان ایجاد نموده  هر یک به عنوان خبرنگار افتخاری و رایگان ، در حال پخش و  گزارش خبرهای راست و دروغ و تحلیلهای آن می باشند . 

کم نیستند افراد تحصیل کرده و غیر تحصیل کرده ، متخصص و غیر متخصص که مطابق میل درونی، فکر و ذهن دینی، اجتماعی ، سیاسی و فرهنگی خود را چهارمیخ در اختیار صاحبان کانالها و  خبرگزاریها قرارداده و این حق و آزادی را هم دارند که عامل پخش و گزارشگر و ترویج دهنده همان مطلب باشند این بماند یک طرف،  که اصل توهم درد آور اینجاست  که بعد از مطالعه چندین خبر و تحلیل ساندویچی،  خود را صاحب فکر و روش تحلیل و قضاوت دیگران می دانندکه  اگر سید شهیدان اهل قلم در این زمانه بود چه می گفت؟

 در حال حاضر در هر  خانواده ای حداقل یک یا دوگوشی متصل به فضای مجازی وجود دارد و این فرصت بسیار مناسبی است برای بنگاههای خبر پراکنی که  به راحتی بسیار راحت تر از قبل ، از ترشح بزاق خوانندگان ارتزاق مالی، فرهنگی ، سیاسی و اجتماعی نمایند.  نمونه هایش بسیارند.

 با برخی از دوستان در همین فضاها بعضا وارد بحث می شوم و دقیقا درماندگی اش را در تفکیک  منطق حس و عقل و دین به فرموده سید شهید حس میکنم  و  بعضا آه افسوس میکشم . راضی هم نمی شوند که کمی تامل کنند و بعد از شنیدن کلی حرف، بی خیال ادامه بحث می شوم. در هفته چندین مورد اینطوری دارم.

 دوستان بسیار متشرع توضیح المسایلی دیده ام که در فضای مجازی گرفتار جهل مرکب در  بی دینی و بی تقوایی هستند و نمیخواهند آگاهی یابند.

 بسیار کم اند افرادی که  تقوای خواندن ، تحلیل کردن ، پذیرفتن و ورود نکردن به قضاوتها و در قضاوتها دچار در نظر نگرفتن امیال شخصی خود نشدن وجود داشته باشند  ... که النادر کالمعدوم.

+++

غالبا کپی کار شده ایم یا فوروارد کننده. همین. حتی اینقدر هم حوصله به خرج نمی دهیم که جایی از خبر را اصلاح و یا ویرایش و یا حذف نماییم . و به قول قران مجید مانند حماری  تنها وظیفه انتقال اطلاعات را بر عهده داریم. مثل عالمان یهود.

 ما بردگان عصر جدید هستیم . عصری که شاید بیش از تمام  طول تاریخ برده به خود دیده باشد . بردگانی که  نه جسم ، جان و روح خود را به دست اربابان پنهان سپرده اند و از این استثمار و استعمارشان بی خبرند. بردگانی شبیه شهربازی داستان پینوکیو که در گیجی بازیهای مرسوم سیاستمداران و  سوداگران،  آنقدر غرق  شده  که حواسشان نیست استحاله شدیدی درون شان در حال اتفاق است و دارند سرخوشانه در مسیری که کودکان داستان پینوکیو در آن گرفتار و مدهوش شده بودند در هول   آزادی رسانه ای مجازی، در مسیر مسخ خود  قدم برمیدارند. بماند.

+++

دجال در لغت به معنای فردی بسیار دروغ گو و فریب دهنده است که طبق روایات،قبل از ظهور امام زمان(عج) پیدا می شود.

+++

برای آن که بدانیم چقدر  گرفتار شده ایم کافیست به حجم کپی ها و فورواردهایمان  نظری بیاندازیم. در چرخ الکی خود در فضاهای مجازی که در نهایت چه مطالبی را ارسال کرده ایم ؟ نسبت به آنچه ارسال کرده ایم چقدر دانایی و شناخت و تخصص داشته ایم؟ 

چرا ارسال کرده ایم؟ حس مان بر انگیخته شد ، منطق عقل مان یا  منطق دینی مان؟ چقدر راست بوده است؟ برای راستی سنجی چند درصد از اخباری که پذیرفته ایم تلاش کرده ایم؟  طرفی که در حال تخریبش هستیم اگر مسلمان است یا غیر مسلم ،حقش بر گردن مان میماند یا نه؟  این رفتار و اشاعه ما  با کدامیک از اصول اخلاقی معراج السعاده همخوانی دارد؟ 

یا فضای مجازی را کاملا مجازی فرض کرده ایم و هیچ احکامی را بر آن مترتب نمی دانیم؟

این آخری را خیلی دیده ام.  کسانی که در مصاحبت در فضای مجازی حتی تا مرز توهین و تهمت پیش رفته اند که وقتی دیدم شان کلا متفاوت با آن شخصیتی  بودند که از خود در فضای مجازی نشان می دادند.

+++

نوجوان بودیم ، بنا شد در پایگاه بسیج،  دوره روزنامه نگاری بگذارند. استادی آوردند . او پرسید کدام‌تان اهل نماز شب هستید ؟ خندیدیم . گفت این مسیر لازمه اش تقوای بسیار است... 
+++

تقوی برای اختیار است و حق آزادی نه جبر و محدودیت  ...