...

"  السلام علی الحسین و علی علی ابن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین  "

دنیا فرصت حسین حسین گفتن ماست.

فقط همین.

اگر در حادثه منا بودیم چه می کردیم؟

لذت استقبال از حاجی ، در آغوش گرفتن او در فرودگاه ، برق چشمان فرزندان و نزدیکان به چمدان حاجی، ذوق گشودن چمدان سوغاتی، خنده ها، اشکهای وصال ، برنامه مهمانی که همه به شادی به خانه‌تان تبریک گویان می آیند ، نشستن پای خاطرات مسافر.... همه لذتهایی است که خانواده هایی که مسافران حج داشتند ازآن خاطره بسیار دارند.... ولی نه خانواده هایی که عزیزانشان بر نگشته.

سالها بود این قدر ناراحت نشده بودم که حتی خورد و خوراک و عواطف و احساساتم را به هم بریزد. بغضی چند روزه داشتم که باز نمی شد.  از ته قلبم به بازماندگان کشتگان مظلوم منا تسلیت عرض می‌کنم . به شخصه از این که می بینم شادی بسیاری به عزا تبدیل شد چشمان منتظری به گریه فراق  نشست ،  قلبهایی شکسته شد،  سوغاتی هایی از جنس یتیمی و بی مادری و  بی برادری در خانه مردمی که به هزار امید منتظر برگشتن حاجیان بودند باز شد  بسیار ناراحتم .

یکبار هم عید قربان را اینطور ببینیم چه می شود؟

وقتی بهشت زیر پای مادرهاست یعنی اگر کف پایش را بتکانی بهشت خدا را لمس کرده ای.  کاری که مادرها راضی نیستند انجام دهی. آنها فرزندی را که به سینه شان چسبانده اند و آرزویش را همیشه در سر داشته اند و از او برای خود تاج سر ساخته اند ، دوست ندارند دست آنها به کف پایشان بخورد آنها پا را از خدا خواسته اند تا توان دویدن برای رسیدن بچه ها به آرزوهاشان باشد، همین . دست فرزندان  را روی سرشان، روی قلب شان ، روی چشم شان می پسندند جاهایی که همه اش را برای بچه هاشان گذاشته اند و برای او می خواهندش.

 نمی خواهم از مادرم اسطوره بسازم مادرها همه شبیه هم اند یکیش هم مادر من . تو خود مفصل بخوان از این مجمل. مادر تو  شاید بهتر از همه مادرها باشد ...