شما هم با من هم نظرید که:
نمیشود که ادم در زندگی اش گیر و غصه ای پیش نیاید .کار گیر میکند ، دست مردم چک داری و چک هایت نقد نشده اند ، مریضی می اید ،برای خودت، برای عزیزت ،برای کسی که دوست داری درد و بلایش به سرت باشد و تحمل دیدن این روزهایش را نداری و .... هر چه از این جور گیرها ،که فکر میکنی زندگی روی سختش را نشانت میدهد. خلاصه می افتی گوشه رینگ ضربات مهلک زمانه، میمانی چکار کنی، با که حرف بزنی ، درد دل کنی، گرم بگیری، مانوسش شوی، سفره دلت را باز کنی، این قفلها در زندگی همه ادمها هست ، برای ما کلیدش هم هست.
دور و نزدیک ندارد ، مسیر را رفتی چه بهتر ، نرفتی هم حتما نشده که بروی، در گیر و بند این حرفها نیست، رو به قبله میشینی ، یا نه، شب که دراز کشیدی بخوابی ملحفه را برویت میکشی که انگار خوابی ، یا نه ، تنهایی قدم میزنی در جایی که کسی نمیشناسدت یا ..... دستت را روی سینه گذاشتی یا نگذاشتی ، سلام عربی دادی یا فارسی ، مقدمه چیدی یا نه، مهم نیست؛ به امام رضا سلام می کنیم و میرویم سریع سر اصل مطلب، همه چیز را به انیس النفوسش میگوییم . بغض مان را میترکانیم، همه نگفتنیها به دیگران را میریزیم کنج حرمی که در دل بنا کرده ایم ، زیارتش میکنیم،مینشینیم کنارش، دورش میچرخیم از دل تنگ مان میگوییم از هر چه ، تا بارسنگین مان را برمیدارد یا حاجت مان میدهد یا صبرمان یا حوصله مان ، انچیزی که بدرد گذران این ایام مان میخورد.
خوشحال میشویم، ضریحش را میبوسیم یا با لب دهان یا دل. سبک که شدیم برمیگردیم به دایره مشکلاتمان و از حل شدنش لذت میبریم .
سالهاست، نفس به نفس ، سینه به سینه، نسل به نسل ، یاد گرفتیم که ماییم و یک امام رضا. صحن امام رضا را همه داریم، کنج دل مان، پنجره فولادش را هم داریم، سقاخانه اش را هم. همه جا هست، همین کنار ما ، نه کنار ، درون ما ، درون دل ما ، نگذاشته که بشکنیم. دمش گرم.
رضا جان!
اینقدر خوبی که نمیتوانیم بشماریم ،
عوضش اینقدر ما بدیم که خیلی از خوبیهایت را نمیبینیم .
درک تو برای فهم ما نیست هرچه ازت فهمیدیم به قدر نیازمان بوده نه قدر و منزلت شما.
شما که همیشه داری ما را میبخشی و کنارمایی و به رویمان هم نیاورده ای ... همینت را خیلی دوست داریم. همه مان؛ پیر و کوچک و زن و مرد گرفتار و گنهکارمان، همه.
هر چقدر ما نفهمیدیم ات شما ما را خوب فهمیدی هر سال ما بیشتر و شما صد برابر بیشتر. خیلی خوبی. ممنونیم اقا
دقیقا نمیدانیم از چه کسی تشکر کنیم. از پدرمان؟ مادرمان ؟ خدایمان؟ خودتان؟ مادرتان؟ ابا و اجداد محترمتان؟ خلاصه هر که هست سرش سلامت و خوش باد و خانه اش اباد .
به همه این سلسله ، خیلی بدهکاریم.
تنها کاری که میتوانیم بگوییم اینکه خیلی خوبی. از این همه خوبیت ممنونیم .
خدا شما را از ما نگیرد . ما را از شما بگیرد از خوان شما چیزی کم نمیشود خوب میدانیم. ولی شما را از ما بگیرد چیز دیگری برایمان نمیماند.
از اینکه خیلی وقتها محبتتان را ندیدیم ببخش .
غضب شما ازجهنم برایمان سخت تر است.تحلملش را نداریم .
حرف را کش ندهم خلاصه اقاجان ! میراث گداها درخانه اهل کرامت است ثروتمان را نگیر.
