راه اربعین

چه راه بد خاطره ای است راه کوفه تا شام .

خواهری به تاخت می رود به دیدن برادرش. برادرزاده ها هم . هر چند سرشکسته شان هنوز التیام نیافته ولی همه سرافراز و پیروز بر می گردند. سرها را پس گرفته اند.غارت شده ها راهم گرفته اند. گهواره را هم گرفتند. 

 روزگار برگشته، روز خوبشان است، دیگر کسی نیست که بی حرمتی کند . خواهر سر برادرها ، برادر زاده ها را به گنجه ای گذاشته، شسته و تمیز کرده . به تاخت می برد برای اتصال بر بدن. یک سر را جدا از همه گذاشته .آن سرمحترم را .چشم مادرها خواهرها همه دیده بان سرهایند.همه پاسبان آن بی بدنانند. شب ها هرکدام سری به بالین دارند تا راحت در تاریکی برای سرها،به وضع لبها، به روی سوخته ، دل شکسته و آرام بگریند.

 همه خوابند ولی بیدار، همه آرام پرآشوب .

چقدر راحت ترند در مسیر برگشت.مسیر رفت را نگو.

شاید هم آن سرهایند که دل های ریش ریش همسفران را پی خود می برند .

... وقتی که دارد سر را به اشک چشم هاش شب به شب می شوید کلی درد دل می کند به دور از چشم دیگران. وقتی که در دامن می گذاردش  هم، نفس راحت می کشد هم آه جگر سوز می کشد، هم سوز غربت دارد. چه روزگاری را دید.

 با نگاهش درد دل می کند وقتی که یادش می افتد برادرش چطور رفته است  خیلی بارانی می شود .آرام با لب لرزان هی زمزمه می کند برادرم برادرم ...

زن ها و دخترها شام به شام که استراحت می کنند خاطرات شام را مرور نمی کنند ، آن جا جامانده ای دارند.

 خواهرک نازما ! خوش زبان ما ! مهربان ما ! چقدر راحت رفتی .. ..عجب شبی گذشت ... خاطره غصه هم پرغصه است...

گوشه دلشان مانده در شام ولی حرف اش هم ، پیشانی عمه را خیس عرق می کند. عمه را خیلی اذیت کرده اند ما دگر نیازاریم .چیزی نمی گویند یا حرف را عوض می کنند.  با نگاه به هم می گویند می‌رسیم کربلا ، دل سیر گریه می کنیم .بهانه مان قبرها . بغض ها در گلوست ...

چه مسافرتی ، کاش فراموش کنند خاطره اش را.

 می خواهند اربعین کربلا باشند.

---

---

---

چه راه خوش خاطره ای است پیاده تا به کربلا

از ناضریه تا نجف 280 کیلومتر راه است از نجف هم تا کربلا 80 کیلومتر . ده روز هم مانده به اربعین.

 دیروز نشان می داد شیعیان عراق از ناضریه راه افتاده اند به سمت کربلا. نه یک نفرو یا یک هیئت ، جاده پر بود از آدم. نه جوانها که پیرها هم بودند ،نه پیرها، بچه ها هم بودند نه مردها، زن ها هم طی مسیر می کردند هم جوان هاشان هم پیرها هم کودکان، بچه های در بغل های مادران هم داشتند می‌رفتند .زوج های جوان با کودکانشان.  هوا باد بود سوز هم داشت ،10شبانه روز ویلان بیابان ها و جاده ها .نه ساک لباسی، نه تهیه غذایی، نه دل نگران خانه ای.

چقدر دلنشین یاحسین یاحسین می‌رفتند. جای ادعای محبت، دل محبت داشتند. بدن تحت فرمان قلب است

می خواهند اربعین کربلا باشند

--

یادم باشد  در این ایام وقتی چند شب پشت سر هم هیئت می آیم ، مجلس وعظی ، روضه ای ،چقدر غر می زنم که ما کار و زندگی داریم ،بچه هامان راضی نیستند ، خسته شدیم، چه خبر است، چرا و...

مانده هنوز تا برسم که اربعین کربلا باشم

--

به کاروان های محترم در راه کربلا که می توانم سلام بگویم، از صدر کربلا تا به امروز و با تمام احترام:  السلام علی زائر کربلا

لیاقت ندارم ولی کمی  شعور درک که مانده است...

هل الدین الا الحب؟