ابوالفضل اخوان ، خاطره یا جریان

هیچ جامعه ای نمی میرد بلکه مانند آب روانی از دل سنگ هم که شده مسیر خودش را پیدا می کند. اندیشمندان تنها می توانند مسیر بهتری را برای جاری شدن رود بیابند و از خرابی  سیل جلوگیری کنند البته اگر کار به دست اندیشمندان بیفتد...

متن فوق آخرین پاراگرافی است که برای بررسی پدیده ای اجتماعی که در تشییع مرحوم پاشایی گل کرده بود نوشتم . آنجا موضوع حذراز عدم دریافت کدهای اجتماعی ناخوانا در مثلث حکومت، مردم و مذهب  بود اینجا بهوش باد دریافت کدهای خوانا.

+++

ابوالفضل اخوان ، خاطره یا جریان

مراسمات بزرگداشت ابوالفضل اخوان با شکوه خاصی برگزارشد. هر برنامه نمک خاص خودش را داشت چه برنامه سوم که در مسجد صاحب الزمان برگزار شد چه برنامه ای که معلمان و شاگردان ابوالفضل اخوان گرفته یودند چه برنامه مسجد ابوالفضل، چه مسجد خامس و چه هیاتهایی که به نام ایشان برنامه گرفتند و نشان دادند قدر شناس دوست خوبشان هستند با اینکه هنوز برخی از دوستان ابوالفضل از شوک رفتن او در نیامده اند.  ... ولی مراسمات  تمام شد مانده چهلم و برنامه سال او و قبری که بوی ابوالفضل دارد.

داغ ابوالفضل اخوان هنوز برای دوستانش تازه است ابوالفضل با تمام خوبیها وبدیهایش با تمام ضعف و قوتهایش ، مسیر درستی را انتخاب نموده بود ، رفتار مناسبتری هم برای خود برگزیده بود که مردم نشان دادند قدردان زحماتش هستند و او را با تمام مشخصه هایش دوست داشتند و احترامش کردند . رفتنش هم مانند بودنش می تواند سبب خیر و راهگشا باشد ، به شرطی که بتوانیم با بررسی و تحلیل درست، چنین ظرفیتهایی را شناسایی، معرفی و بهره برداری نماییم. کمترین کار همین خاطره گویی ها و مجالس بزرگداشت است ولی می توان جریانی را که ابوالفضل در آن رشد کرده و جایگاه مناسبی در هرم تربیتی محله و جامعه پیدا کرده را ترسیم و الگوسازی اش نمود.

برنامه های گرامیداشت ابوالفضل داد می زد که جامعه هنوز برای شخصیتهایی همسان ابوالفضل احترام بسیار قائل است و این نشانه خوبی است از حیات فرهنگی جامعه دینی خودمان.

نشانه های حیات و حیاتبخش را باید تقویت کرد و از ورطه سلیقه  به سمت مسیر و شاخص هدایت نمود. فرصت مغتنمی که اکنون در اختیار همفکران و دوستداران جریانی که ابوالفضل در آن رشد کرده ایجاد شده  که اگر از آن استفاده شایسته ای نشود در حق ابوالفضل و فرهنگ و جامعه دینی خودمان اجحاف کرده ایم.  فرصتی که هزینه سنگینی برایش پرداخت شده و زود هم از دست خواهد رفت. تا گرمای ابوالفضل هست باید شعله افروخت و راه روشنی ایجاد نمود.

جایگاه اجتماعی که شخصیت ابوالفضل برای جامعه ما داشت محصول زحمت خود شخص او بود . قهرمانی که هیچ پشتوانه رسانه ای نداشت. برای بررسی ظرفیت شخصیتی ابوالفضل که توانسته در حد محله خود بدون داشتن پشتوانه تبلیغاتی و رسانه ای ، صرف رفتار فردی و برقراری ارتباط درست و تاثیر گذار،  جریانی به وسعت طیف دانش آموزان ،معلمان، نمازگزاران و مذهبیون را معطوف  و مجذوب خود نماید آیا می توان به چشم یک پدیده مثبت اجتماعی و در حد قهرمان با استاندارد کاری و فکری این محیطها تعریف و الگوسازی  و ارتقایش داد؟

 آیا مسیری که ابوالفضل در آن قدم برداشته بود را می شود به عنوان یک راه معیار و مشخص برای سایر دوستان و دغدغه مندان دین و فرهنگ و مردم تعریف کرد؟

آیا  ابوالفضل اخوان به عنوان نمادی از جریانی که سالهاست به راه افتاده و برادری خودش را به جامعه اثبات کرده و خدمات قابل اعتنایی در محدوده جغرافیایی و اجتماعی خود  به همنوعان رسانده می تواند به عنوان یک مسیر فرهنگی قابل اعتنا و اعتلا به جامعه معرفی شود؟  آیا می توان برایش معیار تعریف کرد و با شاخصه هایش سراغ پایش و پالایش فرهنگی بود؟

+++

با همه آن تعاریفی که در سلسله بحث های فرهنگ عرض نمودم ابوالفضل اخوان را می توان در حد قهرمان این جریان فرهنگی دانست . همه مشخصات و تاثیرگذاریهایش را دارد. قهرمانی که نه با ساز مخالف زدن معروف شده و نه سرمایه و قدرت رسانه ای داشته ، بلکه تنها با درست کاری و درست اندیشی و زحمت خود به چنین جایگاهی در هرم  جامعه ما رسیده است. و این بسیار ارزشمند و قابل تامل است.

جامعه ما توان مهندسی و تولید قهرمان را ندارد عوام و خواص اش همیشه بعد از رفتن قهرمانانش را می شناسند . مدیریت فرهنگی ما  بلوغ و  توان  و قدرت تولید و بررسی قهرمان را ندارد . برای همین است که در جامعه ما همیشه آه حسرت و اشک فراق پشت سر قهرمانان بیشتر از لبخندهایی است که در شناخت و همزیستی با اوست.  دانایان جامعه ما از بازخورد احساسات مردمی می فهمند چه کسی قهرمان جامعه بوده  با اینکه مسیر درست، مسیر بالعکس است.

چرا ؟ چون قهرمان تولید دانایان نیست. قهرمانان ما خود رو هستند نه محصول مدیریت علمی جامعه.

ابوالفضل به عنوان فردی که خودش احساس تکلیف نسبت به همنوعان و هم کیشان و هم محلی های خود داشت در حالی که توان و دانش و کاریزمای خود را برای اعتلای دین و جامعه  هزینه می کرد از دنیا رفت.  فرق ابوالفضل با ابراهیم یادگاری در همین جاست ابراهیم  سالها بعد از فعالیتش که تقریبا در ورطه فراموشی از ذهن جامعه بسر می برد از دنیا رفت ولی ابوالفضل در زمانه ای که جامعه اطرافش به او عادت کرده و در گرماگرم دوستی و تعاملش بودند رخت بربست . برای همین رفتنش بیشتر حس شد. 

++++

برای ظرفیتهای پنهان و موثری که برنامه فوت ابوالفضل اخوان منکشف کرد چه نشانه هایی می شود استخراج نمود ؟

می توان سلیقه های تربیتی موجود را که بهره وری شان کم شده با بررسی ظرفیت های شخصیتی و تربیتی ابوالفضل اخوان به متر و معیار مشخص تبدیل کرد؟

 آیا زمان آن نرسیده که دوستانی که سالها برای مربی گری فرهنگی و تربیتی در مساجد و بسیج   تجربه کسب نموده اند را با ایجاد راهی مشخص و معیاری معلوم به عنوان مربیان فرهنگی و دینی به نهاد ها و آموزشگاههای تربیتی که دغدغه دینی دارند معرفی نمود؟

برای ساختن جامعه دینی، آیا آغاز راه تربیتی و فرهنگی که همه دنبال پیدا نمودن راه و مسیری برای آن هستند معرفی معلمان و مربیان دلسوز و دین شناس و خادم جامعه قدم اول مناسبی نیست؟

یادمان نرود خارجی ها با چند نفرمستشار راه ورود خود رابه جریان دولت و حکومت و جامعه ما باز کردند. شخصیت و ظرفیت ابوالفضلها برای ورود درست نگرش جامعه دینی مسجد به متن فرهنگ کلان جامعه را چگونه می توان برنامه ریزی نمود ؟  آیا می توان جهت ساختن فرهنگی دینی و مسیر ارتقا و اعتلای آن در وهله اول و در مسیر بازتر به عنوان دکترین فرهنگی دینی  برای ورود به هر فرهنگی را  کلاسه و تئوریزه نمود؟

این کار شدنی است. نیاز به کمی خودباوری و دانش مربوطه دارد.   

خروجی مربیان تربیتی بسیج و مسجد در محله ما تاکنون با تمام کاستی ها و نواقص اش تربیت جوانان مقید به دین و مذهب و دلسوز جامعه ، با شخصیت  نگاه بهره بردارانه به تکنولوژی ونه فرار و مقابله با آن بوده است که به صورت کاملا دیمی و خارج از هر کلاسه مدیریت دانشی بوده که هر سال بهره وری اش کمتر گردیده.

  در زمانه ای که طیف های مربیانی در سن و سال ابوالفضل با دانش آموزان ارتباط های محفلی، قطبی و مرید و مراد بازی در محدوده مسجد و هیئات داشته که همواره مورد نقد و سرزنش بوده و این جماعت بدون یک الگو و شاخص به کارهای سلیقه گی روی آورده اند که تقصیر بیش از آنان، به گردن متولیان است که نتوانسته اند استاندارد و مسیر و جایگاه شغلی اجتماعی برایشان تعریف نمایند و خواست خود طیف مربی، دانش آموز و متولی وجود معیار و شاخص است، و صدالبته به دلیل نبود معیارها و استانداردهای به روز ، خود مربیان مساجد به شدت احساس وجود چنین شاخص هایی را داشته و بارها اعلام کرده اند و از طرفی وظیفه جامعه است که قدر زحمات این دوستان را دانسته و با علم به وجود تجربه گرانقدر مربیان مساجد در تربیت نوجوانان و جوانان، اینها مجموعه نیازها و کمبودهایی است که سالیان سال است احساس می شود و ابوالفضل به عنوان الگویی با مشخصات خوب این طبقه، می تواند بستری و فرصتی برای ایجاد چنین شاخصه ها و رفع نواقصش باشد.

شایان ذکر است در بحث تربیت معلمان مقید به فرهنگ دینی نیز متعهدان تعلیم و تربیت مدارس ، چنین خلایی را احساس می نمایند . رفتارهای سلیقه ای بدون شاخص و بدون مشخص بودن مسیر بعدی حرکت.

بهتر است با برگزاری شب خاطره های هدفمند و بررسی عناوین ذیل ، باقیات صالحاتی برای ابوالفضل اخوان و دوستانش گذاشت و مسیر خاکی موجود را به جاده بهتری تبدیلش کرد. نیاز جامعه دینی امروز، تردد و سرعت بیشتر در این مسیر است.

به تیترهای ذیل کمی توجه و تامل کنیم نوشته های  خود در ذیل تیترهای ذیل چه در قالب خاطره چه در قالب مقاله  را ثبت کنیم تا بعنوان قدم اول ، کاری کرده باشیم. ایجاد کمیته و تشکلی بدین منظور در حال انجام است .

 

1-    ابوالفضل اخوان و مربی گری در مسجد

2-    ابوالفضل اخوان و مداحی

3-    ابوالفضل اخوان و معلمی

4-    ابوالفضل اخوان و دانش آموزان

5-    ابوالفضل اخوان به عنوان دانش آموز

6-    زندگی فردی و خانوادگی ابوالفضل و پاسخی برای سئوالها

7-    استخراج شاخصه های کار فرهنگی در رده دانش آموزی از  متن و بطن دین و مذهب 

8-     چرایی نیاز به چنین الگوهایی

9-    ابوالفضل اخوان و دوستان

10-                       ابوالفضل و مربیان

11-                       رفتارهای خاص

12-                       چگونه می شود که ابوالفضل وار بود

13-                       شاخصه های جذاب ابوالفضل در کار با دانش آموز، مربیان، دوستان مسجدی،