خطبه کاخ یزید را هرسال باید خواند " سلام بر زینب"

اگر از تعریف زینب سلام الله علیها،  در تاریخ همین مجلس و همین خطبه باقی مانده بود هم  کافی بود بدانی که چه جبروتی داشت زینب.  نفس و خون شیرزن علی‌زاد چگونه  تخت کفر را به منبر هدایت مبدل می کند .

اهل توحید، همه ، بدهکار اویند .

در میان حرامیان در مجلس حرام نوشان ، ناموس خدا را آورده اند و به سر برادرش اهانت می کنند و او چنین مجلس کفر را به زمزمه توحیدیان تبدیل کرد .

اگر هر روزنمی شود خطبه اش را بخوانیم، سالی یکبار ، قبل اربعین وقت گذاشتن برای غیور شدن بد نیست  

++++

نجوای خواهرانه و مادرانه اش چنان بود که بغض دوست و دشمن ترکید . چشمش بر سر خونین برادر افتاد محزونانه گفت

: یا حُسَیْناهُ! یا حَبیبَ رَسُولِ اللهِ! یَابْنَ مَکَّةَ وَ مِنى، یَابْنَ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ سَیِّدَةَ النِّساءِ، یَابْنَ بِنْتِ الْمُصْطَفى 

یزید دید مجلس از دستش دارد خارج می شود ، گفت چوب خیزرانش را بیاورند .

 پیرمردی برخاست - ابوبرزه اسلمی-  گفت چرا می زنی؟ یزید ، من خودم دیدم  که پیامبر خدا بر این لب و دندان بوسه می‌زد و حسنین را خطاب قرار داده ومی فرمود:

 أَنْتُما سَیِّدا شَبابِ أهْلِ الْجَنَّةِ، فَقَتَلَ اللهُ قاتِلَکُما وَلَعَنَهُ، وَأَعَدَّلَهُ جَهَنَّمَ َوساءَتْ مَصیراً
شما دو نفر، سرور جوانان اهل بهشتید، خداوند کشنده شما را بکشد و مورد لعن قرار دهد و براى او جهنم را فراهم ساخته و بد جایگاهى است.

باز مجلس به هم خورد دستور داد ابوبرزه را از مجلس بیرون کنند .

 مستی و راستی، آن همه شراب کار خودش را کرد،  یزید شروع کرد شعر گفتن، لحن مست پیروز به عادت ایام جاهلیت،  آنچه بود را اقرار کرد.

لَیْتَ أَشْیاخی بِبَدْر شَهِدُوا *** جَزِعَ الْخَزْرَجُ مِنْ وَقْعِ الاَْسَلْ

کاش بزرگان من که در جنگ بدر، کشته شده بودند، امروز مى دیدند که قبیله خزرج چگونه از ضربات نیزه به زارى آمده است.
فَأَهَلُّوا وَ اسْتَهَلُّوا فَرَحاً *** ثُمَّ قالُوا یایَزیدُ لاتَشَلْ

در آن حال، از شادى فریاد مى زدند و مى گفتند: اى یزید! دستت درد نکند!

لَسْتُ مِنْ خِنْدَفَ إِنْ لَمْ أَنْتَقِمْ *** مِنْ بَنی أَحْمَدَ، ما کـانَ فَعَلْ»
من از فرزندان «خندف»  نیستم، اگر از فرزندان احمد (صلى الله علیه وآله)] انتقام نگیرم.

بد می خندید، خود را پهن مسند نشینی اش کرده بود ، در تخت اش وول می خورد  و می خورد و می‌زد به آنجا که بوسگاه پیغمبر خدا بود. اینجا بود که،

زینب- دختر اسدالله الغالب-  بلند شد و ایستاد، مثل آمدنش به داخل مجلس ، با وقار و تکبر. صدایش بوی اسارت نداشت  بعد که کلامش شروع شد فهمیدند که آزادگان اسیر باز هم آزاده اند.غرش شیر دست و پا بسته هم ، برای لرزه به اندام گرگها کافیست. به بلندای توحید فرمود

حمد وسپاس برای خداوندى است که رب جهانیان است و درود خدا به رسولش و خاندان او.

راست گفت الله ، آنجا که فرمود: «عاقبت آنان که اعمال بد مرتکب شدند، به جایى رسید که آیات خدا را تکذیب کردند وآن را به سخره گرفتند».

اى یزید ! آیا گمان برده ای که زمین و آسمان را بر ما تنگ و ما را همانند اسیران به هر سو کشاندى، ما به نزد خدا خوار شدیم و تویی که نزد خدا عزیز و گرامى ای؟

 و تصور کردى این نشانه قدر و منزلت تو در نزد خداست؟ باد غرور به بینى انداخته و به خود بالیدى و خرم و شادمان، از اینکه دنیا در کمند تو در آمده و امور تو سامان یافته و مُلک و خلافت ما در اختیار تو قرار گرفته؟  کمى آهسته تر!

فراموش کردی سخن خدا را که فرمود: «آنها که کافر شدند تصوّر نکنند اگر به آنان مهلت مى دهیم، به سودشان است. ما به آنان مهلت مى دهیم تا بر گناهان خود بیفزایند؛ و براى آنها عذاب خوار کننده اى است".

ای پسر طلقاء (یعنی اى پسر کفّار آزاد شده یا ای پسر زن زناکار) !

آیا این عدالت است :

زنان و کنیزان خود را پشت پرده ها بنشاندى، ولى دختران رسول خدا را اسیر کرده و به این سو و آن سو بگردانی و پرده حرمت آنان را دریده و چهره هاى آنان را در معرض دید مردم قرار دهى؟

آنان را توسط دشمنان در شهرهاى مختلف بگردانى، تا مردم کوى و برزن به تماشاى آنان بنشینند و افراد دور و نزدیک و پست و شریف به چهره هایشان چشم بدوزند، با آنکه همراه آنان مردان و حمایت‌گرانشان نبودند؟

 چه توقعی!!!

چگونه مى توان به حمایت و مراقبت کسی امید داشت که مادرش جگر پاکان را به دهان گرفته و گوشتش از خون شهیدان روییده؟!

 و چگونه در دشمنى اهل بیت شتاب نکند کسی که به ما با غرور و با نفرت، خشمگینانه و کینه توزانه نگاه مى کند و آنگاه ـ بى آنکه احساس گناه کند و ظلم و ستم خود را بزرگ بشمارد مى گوید:
اى کاش اجداد من بودند و این صحنه ها را مى دیدند و از شادى و سرور فریاد مى زدند و مى گفتند: اى یزید! دست مریزاد،  در حالى مى گویى که بر لب و دندان ابا عبدالله(علیه السلام) سید جوانان اهل بهشت مى زنى!
چرا چنین سخن نگویى، در حالى که با ریختن خون فرزندان رسول خدا و ستارگان زمین از خاندان عبدالمطلب، زخم دل ما را گشودى و ریشه خاندان ما را مورد تهدید قرار دادى، تو پدرانت را صدا مى‌زنى و خیال مى کنى آنها صدایت را مى شنوند؟؟؟

زیاد عجله نکن!

  به زودى به آنها ملحق خواهى شد؛ آن روز آرزو مى کنى که کاش دستت شل بود و زبانت لال و این سخنان را نمى گفتى و این کارها را انجام نمى دادى.

خدایا! حقّ ما را بستان ، از ستمگرانِ بر ما انتقام بگیر و خشمت را بر آن  که خون ما را بر زمین ریخت و حامیان ما را کشت فرو فرست.
به خدا سوگند با این کار، جز پوست خود را ندریدى و جز گوشت خود را نبریدى و در حقیقت خود را نابود کردى؛

به یقین با حمل بارى که ـ از ریختن خون فرزندان رسول خدا و هتک حرمت آن حضرت در ارتباط با خاندان و جگر گوشه هایش ـ بر دوش دارى، بر رسول خدا وارد خواهى شد؛ در آن جا خداوند آنان را گرد خواهد آورد و پریشانى آنها را بر طرف خواهد ساخت و داد آنها را بستاند،

 چه خوش فرموده در قرآن:

«گمان مبر آنان که در راه خدا کشته شده اند، مرده اند، بلکه زندگان جاویدند و نزد پروردگارشان روزى مى خورند».

 همین بس که در دادگاهى حاضر شوى که داورش خداست و رسول خدا معارض تو و جبرئیل گواه و پشتیبان او.
به زودى آن کس که حکومت را براى تو هموار ساخت و تو را بر گرده مسلمین سوار کرد، خواهد دانست که چه کیفر بدى نصیب ظالمان خواهد شد و خواهد فهمید که جایگاه چه کسى بد است و لشکر چه کسى ضعیف تر و ناتوان تر است.
داد کشید به یزید و فرمود:

مصیبت هاى بزرگ روزگار، کارم را به اینجا کشانده که با تو سخن بگویم، بدان! من به یقین، ارزش تو را کوچک و ناچیز، و سرزنش تو را بزرگ مى شمارم و فراوان تو را توبیخ مى کنم،

چه کنم که دیده ها گریان و سینه ها سوزان است.
جاى شگفتى بسیار است که گروهى الهى و برگزیده، به دست حزب شیطان و بردگانِ آزاد شده، کشته شوند و خون هاى ما از پنجه هایت بچکد و پاره هاى گوشت ما از دهانت بیرون بیفتد و شما گرگ هاى وحشى پیوسته به سراغ آن بدن هاى پاک و پاکیزه آئید و بچه کفتارها آن ها را به خاک بمالند؟
امروز ما را غنیمتى براى خود مى دانى که به زودى و مایه زیان خود خواهى یافت، در آن روز که جز محصول کرده خویش را نخواهى یافت. هرگز پروردگار، به بندگانش ستم نخواهد کرد. من فقط به خدا شکوه مى کنم و تنها بر او اعتماد دارم.
هر چه نیرنگ دارى بزن ، نهایت تلاشت را بکن ، هر کوششى دارى به کار گیر، به خدا سوگند هرگز نخواهی توانست یاد ما را از خاطره ها محو کنی و وحى ما را خاموش کنی . نخواهی توانست  به موقعیت و جایگاه ما آسیب رسانی.

هرگز لکّه ننگ این کار، از تو پاک نخواهد شد. رأى و نظرت سست، زمان دولت تو اندک ، و جمعیت تو به پراکندگى خواهد انجامید در آن روز که منادى ندا دهد: لعنت خدا بر ظالمان .
و در آخر

حمد و ستایش برای خداوندى است که پروردگار جهانیان است، همانکه آغاز کار ما را به سعادت و مغفرت و پایان کار ما را به شهادت و رحمت رقم زد.

از خدا می خواهم براى آن شهیدان پاداش کامل و افزودن بر پاداش ها، و ما را جانشین نیک آنها قرار دهد؛ إِنَّهُ رَحیمٌ وَدُودٌ، وَ حَسْبُنَا اللهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ

باز هم مجلس به‌هم ریخت ولی این بار به سکوت هولناک، به استیصال، به شکست... مستی ها پرید همه خودشان را جمع و جور کردند و یزید از همه بدتر ...

+++

نثار حضرت زینب صلوات