در رثای حضرت مرضیه

در زمانه ای که محبت ، ادعای سفله بی قواره ای چو من  گردیده و عشق، مطاع تکدی گران کوچه بازاری است  اهل محبت، زبان بربندند بهتر است.

دوست داشتن تان آنگونه که از روز ازل ر قم خورده با ادعا جمع نشده و نخواهد شد.  عقل می‌گوید دهان بربندیم صلاح کار است  تا اگر در دفتر پر بخشش تان، نام ما هم جزو اهل محبت رقم خورده  ادب سلک طریق رعایت کرده و اگر خدای نکرده خیر، احترام محبین را.

 مشی مان را شبیه محبین تان کنیم تا ببینیم  مشیتمان چگونه رقم خواهدخورد. اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا.

 اینجا ، در این حجم بدنی که به "من " منتسب است ، راه و رفتارش خبری از شما ندارد لب گاز بگیرد نیکوتر.

 این دهان که،  نوای بلندش ، آروق شکم سیر از دنیاست  را چه به بیان کلامی از فضایل جناب عالی تان و عقل منفعت جوی حضیض را چه به بلندای شهود مقام غلامان درگاهتان.

 این حماله نجاسات مانده در ویل  جهل مطلق،  کمتر از محتویات درون خود بگوید تا منجر به  اشمئزاز محبین تان نگردد حکم ادب است....

+++

 من چاه نشین  تاریکی چشیده را ، چه  آرزویی بلند تر از فرود یوسف مصر وجود در آن و تلالو ماه روی معصومش. همه دلخوشی من.

 تنها مسیر و سلک  امید بخش مان حضور در مجالس عزا و روضه شماست . به این امید هر از گاهی در خیل دوستداران تان، کنار تنور گرم محبت مکنونه وجودشان ، خود را کشان کشان میرسانیم  شاید شعله جانسوز اهل محبت بر این پیکره خشک و تهی از معرفت کاری افتد و نارالله الموقده ای بر پا  شود و بسوزاند و خاکسترمان کند.

+++

به محضر حضرت علم مطلق ،

که ضجه ضعف نهایت شهود عارفان از درک رشحه ای از او ، سویدای جانسوز موحدین گشته ، همو که حتی ظهور اندکش حقیقت و کنهه فی غایه الخفاست، فرد متفردی که یعسوب انبیا عظام است را ،

شهادت همسر محترمه شان

 که درک مقامش را نه کلام و نه سکوت ، نه به پهنای خلقت که تا فراتر از قاب قوسین را به فصل لربک و انحر نشاند  

تسلیت عرض می نماییم .

+++

از بیکران حزن شهادت ام ابیها،  همین را می دانیم که در نبود طلوع زهرایش ، روزها ،برای او گذر قراردادی ساعتهاست ، نه طلوعی مانده برایش و نه فجر صادقی.

وقتی که زهرا نداشته باشی روز، همان تکرار شبهای قبل است.

محدثه رفته باشد دلنشین ترین کلام، سکوت است...

 تحمل روزهای  بدون حضرتش ، نوای فکیف اصبر علی فراقک است .

تحمل روزهای بدون جانانت ، جان کندن هر روزه است .

خانم:

مردی که کنده بود در قلعه را ز جا

وا می کند پس از تو ، در خانه را به زور

السلام علیک یا فاطمه الزهرا