بیاد ابوالفضل اخوان

از حضرت شمس الشموس  گفتن  دهان پاک و مطهری می خواهد ، یاد محبانش ما را بس...

+++

هرکسی روزی بدنیا می آید  و مدت معینی را در این دنیا سپری می کند که عمر نام دارد و روزی هم بایستی از این دنیا سفر کند که مرگ نام گرفته . فصل مشترک زندگی همه جانداران  در این دو کلام  خلاصه می شود : عمر و مرگ. اما کار به همین جا ختم نمی شود فرق زندگی ما با سایر موجودات در کیفیت همین گذر و گذار است . این که چگونه عمر خود گذراندیم ، و وقت رفتن مان را آیا کسی فهمید و نبودما را حس کرد یا نه؟

خیلی هامان وقتی داشتیم پشت تابوت ابوالفضل اخوان عزیز حسین حسین گویان مشایعتش می کردیم  آرزو کردیم که روز رفتن ما هم این گونه باشد .غافل از این که   آنچه  تشییع ابوالفضل را اینقدر دلچسب و پرشکوه کرده بود نحوه گذران عمر ابوالفضل بود .

آنقدر دوست داشتنی بود که کسی به ذهنش هم خطور نمی کرد که شاید ابوالفضل وقت رفتنی هم داشته باشد و  آنقدر  خاکی بود که  کسی گمان نمی کرد که این همه خاکی بودن نشان از تواضع بسیار و دانش مردمداری  و ادب اوست.

خیلی از نوجوانان اولش به عشق ابوالفضل  اخوان ، حسین حسین گفتند و به سینه زدند بعد با حضرت ارباب آشنا شدند و انس گرفتند به هوای حضور  ابوالفضل اخوان در اردوی مشهد ، لذت حضور در بارگاه  انیس النفوس را چشیدند . اینها از برکات زندگی محب صادقی است که فراتر از هر چه جذابیت  که از خود بروز می داد دیگران را متوقف خویش نکرد و به منزل مقصودشان رساند . این کارهای ابوالفضل بود که خیلی شیرین و  دوست داشتنی اش کرده بود همه دوستش داشتند چنان که نمی دانستند اصل واقع محبتشان از چیست و ذره ای از حسن  کمال رفاقت بود که  ابوالفضل اخوان ما داشت.

جنس خوبیهای تو را خیلی وقت بود که فقط شنیده بودیم  داشت می شد شبیه آرزو  ، رفاقت با تو خوبیهای خاک خورده   را کمی جلا داد.   کنار هر کسیکه قرار گرفتی  می فهمید که این رفیق جور دیگری است . 

ابوالفضل عزیز! قدردان خوبیهای توایم ، دلایل زیادی هست که  باید نام تو را خیلی یاد کنیم  و ضرب المثلی از خوبیها نماییم .

حق رفاقت این نیست که فراموشت کنیم .

+++

روز ولادتی امام رضا بدجوری یادتو افتادم. 

دل تنگتم  رفیق خوبیها . 

کنار حضرت یاد ما هم باش....

 دستان کشیده و بلندی داشتی ، خیلی به درد دستگیری از رفقا خورد،  دست من هم هست ....