بعد از خطبه حضرت زینب ، مستی عیش و نوش مجلس پرید. یزید به تخت خود چال شد.
سخنان حضرت از همه بیشتر او را خرد کرد. شاعرانه گی یزید ذوق مرگ شد حرفی به دهانش نمی آمد. به دور و بری هایش نگاه کرد گفت حال می گویید با اینها من چه کنم ؟
یکی از مشاورانش ضرب المثل عربی گفت که مضمونش این که آن ها را هم بکش و بفرست پیش کشتگانشان .
شب جمعه ای حول و حوش ساعت 3 بود پاشدم برم حرم. رفتم . در رواق امام خمینی دیدم باردیگر نوای کمیل برپاست . حاج سعید حدادیان. چند دقیقه ای نشستم . برنامه های رواق امام خمینی برنامه های جالبی است . قبل از نمازها منبری هست . بعد نماز همه سوی حرم، زیارت امین الله می خوانند . انواع و اقسام منبرها با روحانیان مشهور و غیر مشهور. که انصافا از غیرمشهورها حرفهای بهتری شنیدم. چند روزی در اماکن مقدسه زندگی ات می شود عبادت. قبل نماز صبح به حرم می‌روی زیارت می‌کنی، نماز جماعت ، پای منبر می‌نشینی، دعا می‌خوانی، مناجات می‌کنی، برمی‌گردی خانه ، کمی استراحت ، تا ساعتی قبل نماز ظهر، به شکل نماز صبح برای ظهر و عشاء ات برنامه داری.
اتاق 3 تخته . محمدرضا زیر سه سال است بهش تخت ندادند . در حالی که تنها کسی که واقعا جا می‌خواهد و جاگیر است همین محمدرضاست. کمبود یک تخت برای مان در این چند روز مسافرت سوژه‌‌ای شده بود دعواهای زینب و محمد رضا سر تخت از شیرین ترین خاطرات بود. کارمان در این چند روز صبحانه حسابی، زیارت ، نماز، ناهار حسابی، استراحت، زیارت، نماز، شام ، خواب.
هزار و چهار صد سال از این خطبه گذشته است و صدها هزارسال به هیبت و جلالت زینب افزوده. کاملا معلوم است چگونه خطبه خوانده، هیچ نیاز به توضیح نیست ، کجاها فریاد کشیده، کجاها ناله کرده کجاها دعا کرده، نفرین کرده، کجاها پستی یزید را به تحقیر کشانده کجاها چنان داد کشیده که وجود ظلم را قرنهاست لرزانده..... از تمام جملات آن چه که می بارد نفس و خون شیرزن علی‌زاد است.
